De crisis tegen het licht
De corona-pandemie roept ook bij mij vragen en reacties op. Het is crisistijd: we hebben een corona-crisis, er komt een economische crisisen er is crisis in de gezondheidszorg. Het onderwijs ligt stil en zorgt thuis weer voor crisis in gezinssituaties.
Zo gebruikt betekent crisis onveranderd: er is een ramp, het gaat grondig mis.
Het woord crisis betekent van oorsprong iets anders. Crisis stamt van het Griekse ‘krinein’, onderscheiden of beslissen. In het dokterslatijn betekent crisis: het beslissend keerpunt in een ziekteverloop.
De corona-crisis is een keerpunt. Ze vraagt om beoordeling en kritische reflectie. Vanuit dat perspectief doemen andere vragen op dan wanneer je alleen maar kijkt naar de ramp.
Ook de vraag ‘waar komt dit vandaan?’ roept meer op dan alleen waar de besmetting is begonnen. In Wu-Han? Daar kwam het virus aan het daglicht en werd het actief.
Maar wat zegt dit alles over onze manier van leven?
Ik weet het antwoord niet en ik vind dat niet erg. Het leven is veranderd; de onzekerheid domineert vandaag het bestaan. Dat hoorde je ook na 09/11: het leven is veranderd.
Ik denk dat dit niet zo is. Er is alleen duidelijk geworden wat er altijd al was: onzekerheid, die ons raakt in ons bestaan.
De corona-pandemie nodigt uit om na te denken over het bestaan, over de manier van omgaan met de samenleving, over (samen)leven, werken en ontspannen. Ze nodigt uit tot flexibiliteit en omgaan met teleurstelling.
Ondertussen is ook het wandelseizoen begonnen en tijdens mijn wandelingen mijmer ik over dit soort vragen. Soms word ik daar cynisch van; dan weer vrolijk. Soms ben ik blij met wat er gebeurt, soms zie ik op tegen de consequenties.
Ik ben met een nieuwe reeks foto’s begonnen. Fotografie is schrijven met licht – ik vertaal het woord crisis vaak met: ‘tegen het licht houden’. Ik noem de fotoreeks Corona Meditations, en publiceer de foto’s op Instagram (https://www.instagram.com/metruudsmit/) en op mijn website.
Soms zet ik er een vraag bij, of een gedachte, maar vaak ook niet.
De foto’s laten het meditatieve karakter van de wandelingen zien. Ze tonen de wereld vanuit een ongebruikelijk standpunt: Kijk er zo eens naar! De foto’s zijn met opzet onscherp. Dat spoort aan om de scherpte van je oordeel achterwege te laten. Ik probeer te kijken met een open mind en vertrouw op mijn intuïtie.
Ik gebruik twee camera’s: de Zero 6x9 pinholecamera van ZeroImage uit 1987 en de Boy van Bilora uit 1951, een boxcamera. Beide staan garant voor langzame fotografie. Ik gebruik zwart-wit films.